Op vier mei 2010 had ik optredens in België. Na de voorstelling snel naar huis, mijn nieuwe thuis. Ik wou nog even bij Hans langs en daarna op de bank ploffen en even niks. Vijf weken daarvoor was ik verhuisd naar Soest, dichtbij Hans die in Bilthoven verpleegd werd.

Het was de dag van de schreeuwer op De Dam. Rare mensen heb je toch zeiden we. Vlekje was onrustig en dus ging ik snel naar huis. Nog even kijken of alles goed gaat met Hans. Ik loop snel om het verpleeghuis en kijk door het raam hoe hij zich weer nestelt op zijn plekje. Ineens ziet hij me staan en opent het raam. Na wat lol en zoenen ga ik naar huis. Tot morgen lievie, dan kom ik je halen en eten we asperges.

En dan is het vijf mei, Bevrijdingsdag.

Uit het raam kijkend zie ik dat mijn buurvrouw zit te hannesen met de vlag. Ik help haar even. Hij mag natuurlijk niet de grond raken.

Samen kijken we de vlag na tot de top.

Bubbels? Om te vieren? vraagt buuf.

Nee dank, ik ga Hans zo halen. We gaan een dagje samen zijn en genieten.

Ik loop in mijn overdenking over de komende dag naar binnen en schrik op van de telefoon. Het is het Leendert-Meeshuis, Hans is overleden.

Tijdens het hijsen van de vlag is hij gaan hemelen. Ik keek hem nog na. Hij was bevrijd van het aardse juk dat MSA heette.

Daar stond ik, alleen, in een wereld die nieuw was. De reden van mijn verhuizing was er niet meer.

Hans had beloofd: “als ik kan kom ik je berichtjes sturen”. Een veer was voor hem een berichtje uit de hemel.

Elke morgen lag er op mijn stoep één veer, elke dag weer. De eerste week elke dag, daarna werd het steeds een beetje minder.

Als ik nu een veer zie liggen pak ik hem op. Mijn berichtje van waar dan ook en van wie dan ook.

Hans zei nog dank je wel lief blauwoogje. Leef, pluk de dag, vlieg als een vogel in vrijheid, dans, zing en blijf niet alleen. Jij bent geen mens om alleen te zijn.

Nu loop ik hand in hand met Fokke. Pak ik een veer van de grond en stop hem in de pot bij al die andere veren en geniet van alles om mij heen.