Eerst werd ik juf omdat ik niet naar de kunstacademie durfde te gaan.

Werken met dove kindertjes die ik zoveel wou geven maar me niet konden horen. Alles trok ik uit de kast, hele weekenden zat ik verkleedkleren voor de kindjes te naaien om ze maar het feest van het leven te laten beleven.

Maar…

Ik paste niet in het keurslijf van elke dag.

Toen werd ik mama. Mijn grootste wens ging in vervulling. Soms denk ik wel eens “arme kinderen. Je zal maar opgezadeld worden met zo’n moeder. Streng doch rechtvaardig en altijd in voor anders dan het gewone.” Zo stond ik ooit ze bij school op te wachten met de auto in de stromende regen.

“Kom we gaan picknicken” zei ik.

“Maar het regent” zeiden de kinderen en moeders bij school.

Nou en, dan kan je toch nog wel picknicken!!

En dus reden we, met de bestelauto die ik toen had, het bos in. Bank plat en picknicken maar.

Of inbrekertje spelen, omdat ik niet door het raampje paste en de deur had dicht getrokken zonder sleutel.

Het theater was een verlengstuk van mijn hoofd vol verzinsels.

De dertig jaar vlogen voorbij.

En nu ben ik hier.

Laatst zei ik tegen mijn vriendin Joelle dat ik het jammer vond dat ik niet zelf ben gestopt maar dat het door het lot, die corona heet, is bepaald. Ik kreeg van haar de wijze les: “ je bent helemaal niet gestopt. Je moet in concepten denken. Je tuin is je nieuwe theater. Door het in te richten zoals je nu aan het doen bent, ben je nog steeds theater aan het maken.”

Die moest even binnen komen, maar de ideeën rijpen.

Ik loop dwars door het bos, over de paden die de beesten voor me hebben gemaakt. Ik zie dat Duc geniet. Voorzichtig want het bos is nat van de regen en dus glad.

En daar ligt mijn nieuwe theaterproject.

Elke stap brengt me dichter bij mijn einddoel. Ik ga weer theater maken. Met zitjes, een hapje en een drankje en……………. Ja ook dat.

Maar niet meer slepen met spullen. Gewoon op onze eigen plek.

Als een kleine prinses groeit in mijn hoofd het beeld van de kleine prins.

Regisseur en muziek zijn al gecontact. Nu eerst een paar dingen voor de tuin.

En dan?

We gaan het zien.

Duc rent voor me uit omdat zijn etensbak roept.

Voor mij wachten de armen van mijn lief.

Elke dag een stapje dichter bij wat ik het liefste wil.

Mezelf zijn en dat kan en mag ik hier.