Angst is iets dat leeft tussen je oren. Het heeft niets met de werkelijkheid te maken.
Onze geest creëert gedachten veel groter dan de werkelijkheid.
Een spin is niet meer dan een beestje met veel poten en die ons niets kan doen. In onze beleving is hij veel groter, giftig en meer van dit alles om onze angst te koesteren.

Leven is net zo iets.

 

Als je keuzes maakt heeft dat consequenties voor anderen. Door dit laatste durf je vaak keuzes niet te maken.
Doe je dat wel dan gaat je geest daarmee aan de haal. Wat zou die ander vinden als ik deze keuze maak

Oké hier komt ie.

Ik besluit naar Frankrijk te verhuizen. Dat heeft als consequentie dat een ieder die contact met mij wil houden, ver moet rijden. De kinderen dus ook.
Hier start het angst-verhaal en komt tot volle wasdom.
Ik ben verhuisd
Ik kan er dus niet meer zijn op momenten dat ik gewenst ben in……. Vul maar in: oppassen, griezelen in de buurt met halloween, of gewoon er zijn voor een vriendin.
Dit alles lukt niet meer omdat je er voor kiest een eind weg te gaan wonen. Je geest kan alles aan tót het om de kinderen gaat. Mijn kinderen zijn het beste wat me in het leven is overkomen, maar ze zijn groot en volwassen. Ze zitten dus echt niet te wachten op een moeder die er aldoor is en zich overal mee bemoeit.
In mijn hart zou ik dat misschien wel willen maar ook echt weer niet.
Kinderen moeten hun eigen weg gaan. Hun eigen keuzes maken. Gevolg is dat er wat afstand ontstaat in de wetenschap dat we van elkaar houden. Maar die afstand heb ik nu wel heel letterlijk genomen. Dus moeten we reizen om bij elkaar te komen.
Door Corona heeft dat extra lang geduurd.
Nu is het eindelijk zo ver.
Ze zijn er.
Ze zien waar ik een jaar aan heb gebouwd. Mijn paleis voor hun vakantie. Mijn nieuwe leven aanschouwen anders dan wat was.

 

Ja en dan is daar ook die angst.
Zullen ze mijn keuze snappen?
Zullen ze waarderen wat we gebouwd hebben?
Als jij je altijd dienstbaar voor de ander hebt opgesteld is dit een ommekeer. Ik kies voor mezelf. Oeps en dan kom je toch uit een generatie die geleerd heeft dienstbaar te zijn. Als vrouw mochten we heel zelfstandig zijn maar tot hier en niet verder.

En nu terug naar die angst.
Is het echt zo wat je denkt? Stel dat het niet zo is? Keer het eens om. Stel dat ze juist blij zijn met je keuze. Dat ze zien hoe gelukkig je hier bent.
Dan ziet je gedachtenwereld er in eens stukken anders uit. Het enige wat je zoekt is bevestiging. Hoe oud moet je worden om die bevestiging nog steeds te willen krijgen?

Niet dus. Angst overboord en geniet van het samen-zijn.

Hier en nu.