Vandaag, zoals elke dag, weer even een lekker stukje lopen. Het is de consequentie van het hebben van een hond.
Weer of geen weer, je gaat.
Raar gezegde trouwens, het is altijd weer. Je zou beter kunnen zeggen: het is goed of slecht weer maar ook dat is relatief. Wat de één slecht vindt kan de ander wel heerlijk vinden.

Maar goed ik ging dus lopen.

De paadjes begin ik zo langzamerhand wel te kennen dus loop ik wat gedachteloos over het pad. Nou ja niet gedachteloos, eerder een hoofd vol gedachten maar niet met mijn gedachten bij het wandelen. Ik plaats voet na voet op de grond en laat mijn gedachten de vrije loop.
Als je dan niet meer oplet en vergeet dat je links af moet slaan, dan kom je heel ergens anders terecht en is het rondje ook echt wel groter dan gepland.
Resultaat is dan dat Fokke op je staat te wachten omdat we nog ergens heen zouden gaan. Gelukkig hebben we tegenwoordig mobiel en dus gaat Fokke alleen en ik loop verder over mijn gekozen pad.

Ik kijk om me heen en geniet. Hele kleine beestjes die voor me uit kruipen over de grond. Bijen op zoek naar honing. Duc die grote takken verplaatst zodat ik moet uitkijken dat hij me niet omverloopt. Bloemen en planten die geuren en de wereld kleuren.

De weg, een mooie metafoor voor het leven dat je leeft.

Als jong mens wil je van alles, hoewel, ik wou vooral lief gevonden worden. Gaandeweg leer je dat het leven een vat vol keuzes is.
Wat als ik nu wel links was gegaan? Zal ik terug om toch alsnog links te gaan? Maar dan ga ik rechts. Nee ik loop door. Ik vervolg mijn weg. Mijn weg van moeder worden, drie keer trouwen en nu in Frankrijk zitten met een corona die alles aldoor op slot gooit.

En toch geloof ik nog steeds in mijn levensmotto: niks is voor niks, kijk wat het je brengt en niet wat het je kost.

Wat het me brengt, nu hier in Frankrijk? Eén van de vele dingen die het me brengt is dit:

Ik ging vorige week naar het ziekenhuis voor controle van mijn longen. Iedereen die mij kent weet dat ik hoest als iemand die minstens drie pakjes zware shag op heeft gerookt gevolgd door een fles whisky.  Je kent hem wel zo’n rochel die je uit je tenen haalt.
Die is dus voorbij. De lucht hier in de Morvan verricht wonderen voor mijn longen. Ik mocht van de dokter met alle medicijnen stoppen.
Voor nood heb ik nog een pufje maar alleen te gebruiken als het nodig is.

En wat betreft de corona? Ik maak me maar niet druk. De overheden bepalen en daar is maar verdomd weinig aan te doen.
Ik weet dat de kinderen en kleinkinderen deze zomer komen en daar verheug ik me op. En mocht het ineens toch niet mogen? Dan stap ik in de auto en ga naar ze toe.

Het is een rare wereld waar we op het moment in leven.

Ik kan het niet veranderen. Het enige wat ik kan is wandelen en mijn weg vervolgen. Daar is de horizon en daar is mijn toekomst. De zon piept tussen de wolken door en ik geniet.

Dag lieve allemaal tot een volgend verhaaltje